مدح و شهادت امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
کوفـه، مدینه بـود مـگر؟ التـهاب داشـت محراب، کوچه بود مگر؟ اضطراب داشت تیـغ عدو کجـا و سَـرِ سِـرِّ عدل و داد! دشمن دوباره بر سر نیزه کـتاب داشت ایـن فتـنه هـا ز گـور خـوارج بلـند شـد دینی که بی علی است، اساسی خراب داشت بـار دگـر ز پـشـت به نامردی اش زدند غـربت بـه نام نـامی او انتسـاب داشت در سر، هوای ماندن در کوفه را نداشت او کـه دلـی بـه یاد مدینـه کبـاب داشـت تـنهـاتـریـن غـریـب، هـوایـی یـار بـود با یاد فاطمه، نه خوراک و نه خواب داشت قلبش به یاد فاطمه می زد، که مرگ خواست آن شب علی لبی به دعا مستجاب داشت دیگر حساب روز و شب از دست داده بود در تنگنای سینه، غمی بی حساب داشت موی سپـید او کـه ز رویـی کـبـود بـود از خون سرخ سر ز چه قصد خضاب داشت جان در تنش چه شد که چنین بیقرار بود؟ مثل مسافری که به رفتن شتاب داشـت میلی به شیر و نان و رطب هم نداشت او تنها نمـک که زخم دلش التهـاب داشت از سهم شـیر خویش به قاتل دهد که او روحی پـر عاطفه به زلالـی آب داشت زیـنـب ز نیـشخـنـدۀ قـاتـل؛ تـمـام عـمر روحی اسیـر پنجۀ رنج و عذاب داشت |